When the going gets tough (the tough get going)

Maart 2017

Beste lezers. Het is al weer een tijdje geleden dat ik wat op mijn blog heb gekrabbeld. Ik zal bij deze in een notendop beschrijven wat er in de tussentijd allemaal gebeurd is.

Ik heb bezoek gekregen! En wat was het leuk! Fijn om weer bekenden in mijn Maltese bubbeltje te verwelkomen. En raar. Vooral om aan Brennan mijn “nieuwe” stulpje te laten zien. Op zo’n moment merk je pas hoe lang en hoe ver je eigenlijk weg bent.  Voor het ultieme vakantiegevoel hebben we besloten om een overnachting in St. Julian te boeken. Aangezien de Triq fra Diegu niet voorzien is van een practische douche (lees: douchekop is bij mij al schouderhoogte) had ik eigenlijk ook wel erg veel zin in een warme en lange douche! Voor de show heb ik ook een koffer gepakt en zijn we samen naar het hotel vertrokken. Wanneer we er aankomen, blijkt het “hotel” enkel een voordeur te hebben die niemand open doet. Vreemd, er zou 24 uur receptie beschikbaar zijn. Gelukkig is er een cocktail bar in de buurt waar we even kunnen wachten. Na 3 uur (en een paar drankjes) zien we eindelijk leven bij het restaurant waar blijkbaar de receptie is. Vol verwachting komen we aan bij onze hotelkamer en spring ik meteen onder de douche (voor de gelegenheid mijn hele Lush collectie meegenomen), maar helaas alleen koud water… Mijn knight in shiney armour Brennan is meteen naar de receptie gegaan om het proberen te regelen. Met de shampoo in mijn haar sta ik te bibberen en te wachten, want een warme douche mogen ze mij niet afnemen op dit moment! Na wat gepruts door de eigenaar hebben we toch zeker nog 5 minuten semi-warm kunnen douchen. Om dit gebeuren goed te maken zijn we naar Paceville gegaan om eens flink van de happy hour te kunnen genieten en dit is zonder meer erg geslaagd. Bij elke cocktail die je besteld krijg je er namelijk een extra en natuurlijk willen we ze allemaal proeven! De rest van het weekend nog een beetje sight-seeing gedaan en vooral laten zien wat ik allemaal uitvoer wanneer ik hier ben (niet zo veel). Na een verdrietig afscheid maandag moet het knopje weer even om. Maar ik was niet lang alleen, want het volgende weekend kwamen Mama en Jaco op bezoek.

De zaterdag zie ik mijn moeder en Jaco weer en hebben we besloten om naar Comino te gaan. Het is zoals normaal verschrikkelijk druk en de bussen laten op zich wachten. Gelukkig zien we er uit als ubertoeristen en komt er al snel een taxibusje aangereden die ons wel naar de haven wil brengen voor 5 euro, prima! Wat hij even vergeet te zeggen is dat hij nog wel eerst heel het eiland over moet. Dit is niet erg,  zo zie je weer eens wat! Eenmaal aan de haven aangekomen, mogen we meteen in ons bootje stappen. Het is voor het winterseizoen al redelijk druk en al heel lekker weer. Op Comino doen we een heerlijke hike en verwonderen we ons over het prachtig mooie blauwe water en gaan we lekker even aan het kleine strandje liggen. Na deze mooie doch vermoeiende tocht, gaan we weer met het bootje terug en eten we gezellig samen nog een hapje.  De volgende dag gaan we mijn geliefde golden bay hike doen. Na 2 uur in de bus zijn we dan eindelijk bij de bestemming aangekomen. Vol trots en als een echte gids vervolg ik de tour naar het pareltje van het eiland. Helaas blijkt men een dragrace georganiseerd te hebben op de weg naar het strand. Jaco vond dit geen probleem (zon, auto’s, vakantie?), maar Mama en ik waren toch vastberaden om naar het strand te geraken. Hiervoor moesten we alleen wel van een klein clifje af. Dit is wel echt de Malta experience besluit ik dan. Sommige obstakels waren achteraf toch wel een beetje riskant, wat op den duur opleverde dat mijn moeder niet meer kon bewegen van angst en dat ik van het lachen bijna incontinent werd. Zoals Mama heeft gewenst, zal ik verder niet in detail treden, maar het was werkelijk waar hilarisch! Als we dan eindelijk bij het strand zijn aangekomen besluiten ik en Jaco een duikje te gaan nemen in het helderblauwe water. Na dan eindelijk helemaal in het water te zijn zeg ik dat het echt wel mee valt met de kou, ja echt, vooral omdat ik mijn benen niet meer kan voelen…

Diezelfde avond weer lekker een hapje “Swans” gegeten (Zwaan natuurlijk, voor de perverselingen onder ons) en daarna doodmoe naar bed. Dinsdag was het weer tijd om afscheid te nemen. Maar gelukkig heb ik in het vooruitzicht dat ik binnen drie weken weer op Nederlandse grond sta!

Mijn vakantie naar Nederland hoort, zoals ik al had verwacht, tot een van mijn leukste vakanties tot nu toe. Wat heb ik genoten van de broodjes van “Loesje” en de frietjes van “Vis”. Het was erg fijn om iedereen weer te verstaan en om auto te rijden. Ook de douche van de Mr. J.E. Risseeuwstraat in Oostburg was erg comfortabel, net als het bed. Maar, het was vooral fijn om weer iedereen te zien en te weten dat het allemaal lekker zijn gangetje gaat. Om eerlijk te zijn lijkt het soms alsof ik al jaren weg ben en van alles moet missen. Missen doe ik jullie genoeg, maar gelukkig is er altijd tijd om in te halen.

Nu ik weer terug ben mag ik weer “aan de bak”. De mensen die ik gesproken heb, zullen ongetwijfeld weten dat mijn werkzaamheden niet zo heel veel inhouden (koffie drinken en politieke discussies houden). Desondanks, doe ik het volgens mijn professor heel goed.

Mijn sociale leven heeft ook een groeispurt doorgemaakt de afgelopen weken. Zo ben ik bevriend geraakt met de meneer van de snijkamer. Vorige week heb ik van hem een rondleiding gehad door de “section room” waar eigenlijk alle menselijke resten worden bewaard. Ik zal de ranzige details achterwege laten. Ik weet ook niet goed hoe ik deze op een fatsoenlijke manier kan beschrijven. Degene die nu echt nieuwsgierig zijn geworden wil ik natuurlijk altijd nog verslag doen.

 Het komt er op neer dat ik vanaf nu koffie mag komen drinken in zijn kantoor. Ik moet daarbij wel oppassen dat ik de ledematen in sterk water in zijn kantoor niet omstoot. De mix van formaldehyde en koffiegeur is een rare combinatie, maar het is in ieder geval gratis!

Verder ben ik in contact gekomen met een meisje dat ook van uit de HZ stage loopt in Malta. Het was erg leuk om weer eens met andere Nederlander te praten. Het viel me ook op dat we allebei, ondanks de verschillende stageplaatsen, best veel dingen hetzelfde hebben beleefd. Eindelijk eens iemand die ook toegeeft schaamteloos te hebben gehuild (&ja dat heb ik ook, voor de mensen die denken dat ik geen hart heb).

Al met al gaat het nog steeds heel goed hier in Malta, al ben ik er wel achter gekomen dat alleen mijn scheenbenen bruin worden en mijn kuiten niet. Hier baal ik eigenlijk wel van. Ik moet de komende tijd dus echt wel even mijn best doen om op mijn buik te liggen als ik op het strand ben. Maar de afweging om je gezicht of rug te laten bruinen is best lastig. Tot zo ver denk ik dat het integratieproces best goed gaat.

Tot snel lieverds! Xxxx