And so it begins...

Lieve lezers,

3-2-2017

De afgelopen dagen in Malta ben ik helaas nog niet in het bezit geweest van een werkende WiFi verbinding. Nu ik op de Universiteit ben aangekomen (waar ik super zenuwachtig nog een uur moet wachten tot mijn eerste ontmoeting met mijn stagebegeleider!), ben ik eindelijk in de gelegenheid om mijn krabbeltjes van afgelopen dagen met jullie te delen. 

1-2-17

Eindelijk is het dan zo ver en staan mijn koffers in de Risseeuwstraat klaar voor mijn reis naar Malta. Gelukkig komt mijn moeder nog even langs, die het gelukkig uit mijn hoofd kan praten dat ik echt geen knutselspulletjes (lijm etc) hoef mee te nemen. Maar god, wat is het moeilijk om te bedenken wat je de komende 5 maanden echt niet kan missen! Helaas is het illegaal om levende mensen mee te smokkelen in het vliegtuig, wat de keuze nog extra moeilijk maakt. Mijn geliefde rode bank, waar ik zo veel uurtjes heb doorgebracht zal ik ook maar laten staan, en ik kan het Brennan niet aandoen om de TV mee te nemen. Ik heb mij dus beperkt tot het meenemen van alleen het noodzakelijke: Matchende outfits en belachelijk veel shampoo en conditioner (je weet maar nooit he!?)

Om jullie alle dramatische details te besparen, zal ik even doorspoelen naar het moment waarin in in het vliegtuig zat. Hier was ik toch een klein beetje in paniek. Gelukkig was er prosecco en gratis neusspray, dit heeft me er wel een klein beetje doorheen geholpen. Eenmaal aangekomen in Malta, worden we verrast door de temperatuur, lekker zomerjassen weer! We kunnen in het vliegtuig al een shuttlebus naar het hotel reserveren, tot zover gaat alles heel erg voorspoedig! Nu even een nachtje overleven in een redelijk luxe hotel, en dan kan de echte spanning beginnen...

2-2-2017

Hier zit ik dan, 2 februari 2017, genietend op het balkonnetje van mijn hotel bij de St. Julians Bay. Terwijl ik me fascineer over het blauwe water in het uitzicht en me keer op keer kapot schrik omdat ik een spookrijder denk te zien (ze rijden hier links) ontstaat er vanaf dit balkonnetje toch een zeer plaatselijke regenbui. Maar wees niet bang, dit zijn voornamelijk happy tears :)

Deze morgen hebben we een afspraak gemaakt met de makelaar die ons aan het appartement heeft geholpen. Terwijl we met onze koffers voor het hotel aan het wachten zijn (de makelaar is nu ongeveer een half uur te laat), gaan  er toch een paar gedachtes door mijn hoofd:

- is er in de buurt een kartonnen doos die ik eventueel als huisvestiging kan gebruiken?

- heb ik straks mijn beide nieren nog?

- ben ik dit echt aan het doen ?!

Maar na drie kwartier komt onze makelaar dan toch aan. Blijkbaar zat het verkeer niet helemaal mee (hier hebben we wel ervaring mee, toch Brennan ;-)). Terwijl we door de makelaar naar ons appartement gebracht worden, ben ik mezelf dankbaar dat ik expres mijn rijbewijs thuis heb laten liggen. Ik blijf me verbazen hoe veel auto’s er op dit kleine eiland rijden, maar vooral hoe ze dat doen. De claxon blijkt een essentieel onderdeel van het autorijden, richtingaanwijzers een stuk minder.

Ondertussen zijn we aangekomen bij ons appartement. Blijkbaar wonen we in een zijstraatje van de hoofdstraat in Hamrun. Hier zijn er voldoende handige winkels (taartwinkels, carnaval winkels) maar ook supermarkten. Samen met de makelaar hebben we nog even het contract besproken en een rondleiding gehad. De makelaar en huisbaas blijken heel aardig en grappig te zijn. Nadat we alle officiële onderdelen hebben afgerond, maken we het appartement tot ons eigen huisje (zie fotos!)

Sommige dingen zijn  even wennen:

- afvalverwerking : er zijn geen containers, maar je moet je vuilniszak op een bepaalde plek naast de voordeur zetten op een specifieke tijd in de week, hier moet ik me dus nog in verdiepen…

- elektriciteit: naast het feit dat je een ander stopcontact hebt, moet je ook nog eens een extra knopje inschakelen voordat je het stopcontact of elektrisch aangedreven apparaat kan gebruiken. Dit is echt even wennen! Dit heeft als effect dat ons vocabulaire soms wordt beperkt tot alleen maar: Huuhh??? (eten koken heeft heeeeel lang geduurd, maar wat waren we gelukkig toen we eindelijk het gasfornuis aankregen).

- gas: in Malta is in de meeste appartementen geen gasaansluiting, maar moet je gebruik maken van een gasfles (Campinglife!!). Ik voel me ook echt super stoer nu ik zelf de gas toevoer aan kan zetten.

- er is geen kachel in het appartement (!!!!) de mensen die vaak in de Risseeuwstraat te gast zijn zullen vast weten dat dit voor mij echt een enorme shock is!!! Het zal jullie dan ook niet verbazen dat mijn eerste aankoop een fleece dekentje is geweest.

- de supermarkten zijn rrrrraarrrrrrr. Naast het feit dat Malta voor een groot deel Engelstalig is, zijn ze dat in supermarkten een beetje vergeten. Daarom moet je bij het shoppen soms een beetje je fantasie gebruiken. Over het algemeen zijn de boodschappen niet zo duur, alleen de verse groenten en fruit wel. Voor een kropje sla betaal je al snel 4 euro. Gelukkig eet ik nooit sla.

- De weg oversteken is iedere keer een life challenge. Het doet me denken aan het spelletje Frogger, met die kikker waarmee je de weg over moet. Gelukkig kunnen we het onderdeel met de boomstammetjes tot zo ver overslaan. Ook hebben ze op sommige kruispunten een klein eilandje (stukje stoep in het midden van de weg). Dit is handig wanneer je tussendoor even wilt rusten of huilen. Vandaag heb ik hier even gestaan met mijn fleece dekentje en nieuwe hoofdkussen. Zag er vast hartverscheurend uit voor omstaanders. Hier is helaas geen beeldmateriaal van.

Door dit alles begin ik me een echte survivour te voelen. Een soort van urban-Bear Grills: geen kachel en geen WiFi, eten zoeken in gevaarlijke omstandigheden en daarna veel moeite doen om het klaar te maken (oh ja, ik moet er wel bij zeggen dat ik in ieder geval wel in een bed slaap, niet in een uitgeholde kameel).

Al met al was onze eerste dag erg leuk maar vooral heel leerzaam. Los van de kleine paniekmomentjes die ik hierboven heb beschreven, ben ik er van overtuigd dat het wel goed moet komen met ons hier in Malta. 

Een heeele dikke knuffel en kus van mij uit Malta!

Tot snel,

Ellen