Avontuur 2.0

6-2-17

Het is nog een beetje vroeg, maar vandaag begint mijn eerste echte stagedag! Ik heb begrepen dat niemand hier gek genoeg is om voor 10 uur te beginnen en na 5 uur te vertrekken (echt jammer). Ik neem even de kans om mijn blog te posten. Oh ja, als het goed is hebben we vanavond internet in het appartement !!! 

3-2-2017 (vervolg)

Eindelijk is het dan zo ver, ik zit te wachten voor het kantoor van mijn toekomstige stagebegeleider. Helaas, net als de vorige keer, mag het even duren voordat ik hem te zien krijg. Drie kwartier later krijg ik hem dan eindelijk te zien. Helaas voor mij wordt het een kort gesprek, blijkbaar is deze beste man altijd erg druk bezig.

Daarna brengt hij mij naar een huidig stagiair (ook van de HZ) die me een verdere rondleiding geeft. Ik heb al in de smiezen dat hier veel te ontdekken valt. Zo heeft ze mij ook de snijkamer laten zien van de Universiteit (=waar je terechtkomt wanneer je je lichaam na overlijden aan de wetenschap doneert). Toen ik later die avond een stukje kip at moest ik hier helaas weer even denken.

Diezelfde avond zijn we een hapje gaan eten in Sliema, het bruisende deel van Malta (dit mocht even duren, mijn huisgenoot had namelijk de halte gemist en belande aan de andere kant van het eiland. Gelukkig heb ik hem weer terug gevonden). Na even zoeken (alle restaurants waren vol!) hadden we uiteindelijk een gezellig Italiaans restaurantje gevonden. Ik besloot stukje kip met aardappeltjes te bestellen, welke een waardige replica bleek van mijn favoriete magnetron maaltijd (of zoals we thuis zeggen, bejaardenhapje)! Maar dan natuurlijk beter en heerlijk vers. Als toetje heb ik nog een lekkere banoffee cocktail genomen (zie foto).

Als we, na weer een spannende busrit, weer terug “thuis” zijn, val ik lekker in slaap onder mijn heerlijk nieuwe donzige dekentje.

4-2-2017

WEEKEND!!! En wat heb ik heerlijk geslapen. Vol energie besluit ik deze morgen om er alleen op uit te gaan. Terwijl ik loop, bedenk ik een uitdagend spel: “ Get lost and try to find it”(dit is omdat ik dan zo snel mogelijk de buurt ken, of omdat ik echt heel eenzaam ben). Dit houd in dat ik het eerste deel van het spel zo snel mogelijk een richting uit moet lopen die ik nog niet ken. Dit gaat door tot ik écht niet meer weet waar ik ben (get lost). Tijdens volgende deel van het spel moet ik via een andere route de weg weer terug vinden (try to find it).

De spelregels zijn:

- je mag niet stoppen (alleen voor het verkeer natuurlijk, maar ook om foto’s te maken.)

- je mag niet op de gps kijken, alleen het kompas gebruiken.

- je mag er niet uit zien alsof je de weg kwijt bent.

Wat vooral erg handig is tijdens dit spel, is het aantal kerken hier in Malta (iedere keer als ik weer een nieuw exemplaar heb gezien denk ik: Jezus! En meestal heb ik dan ook gelijk). Deze torenen boven de huizen uit en zijn elk weer anders, ze kunnen erg handig zijn tijdens mijn spannende spel.

Wanneer ik na een wel heel lang durend rondje weer terug ben, ga ik samen met mijn huisgenoot Denis een nieuwe uitdaging aan: Stap in een willekeurige bus en stap bij een willekeurige halte weer uit, kies wel voor de gekste plaatsnamen. Wat leuk is aan Malta is dat het werkelijk overal mooi is, daardoor maakt het niet uit waar je uiteindelijk terecht komt (Lees: Tenzij je echt je vliegtuig moet halen, dan maakt het wel degelijk uit waar je terecht komt!!)

Vanmiddag zijn we terechtgekomen bij het strandje St.Pauls Bay. Hier is het water zo mooi blauw (zie fotos)! Helaas was het nog een beetje te koud om te zwemmen, maar dat kunnen we over een paar weken hopelijk nog inhalen.

Na een angstaanjagende rit met de bus (volgens mij gelden hier geen snelheidslimieten) kwamen we godzijdank weer levend thuis en lig ik nu heerlijk warm onder mijn nieuwe dekentje.

Daarnet even met mijn allerliefste lieve Brennan gebeld. Ik heb hem uitgelegd hoe ik precies thee moet zetten, want helaas, een waterkoker heb ik niet!Wat ik wel heb: gasfles, fornuis, steelpannetje. Zo ziet het stappenplan er ongeveer uit:

Stap 1: Loop naar buiten naar het balkon welke alleen bereikbaar is via mijn slaapkamer (om deze reden ben ik bekroond tot gasmeester).

Stap 2: Draai het gaskraantje open en je hoort: sshhhhhht (anders is hij leeg).

Stap 3: Loop naar de keuken en zet het knopje “stove” aan.

Stap 4: Draai aan een knopje van bijbehorende pit naar keuze en blijf hier minstens 5 minuten keihard op drukken, als je echt zeker van je zaak bent laat je de knop weer los en als het goed is blijft het pitje nu branden. Is dit niet het geval: herhaal stap 4.  

Stap 5: Pak een steelpannetje en doe er (om zo snel mogelijk weer je bed in te kruipen) precies genoeg water in voor 1 kopje.

Stap 6: Wacht tot het water kookt, giet het water in de enige mok die in dit appartement aanwezig is (als je die kan vinden), pak een theezakje en doop het in je dampende theewater. Haal het theezakje weer uit de mok.

Stap 7: Ga terug naar je kamer, loop naar het balkon en draai de gaskraan weer dicht.

Stap 8: Ga weer terug naar de keuken, je bent het knopje “stove” vergeten uit te doen!!

En dan extra genieten van je welverdiende bakje thee! Het is iets meer werk dan normaal, maar dat is het zeker waard. Met dit heerlijke bakje thee naast me, ga ik lekker de hele avond Dr. Mario spelen.

So long!

5-2-17

Met trots kan ik jullie aankondigen, dat ik eindelijk een hobby heb gevonden! Jazeker, en ik zal jullie in geur en kleur vertellen hoe dat zo is gekomen.

Gezien het feit dat ik geen verduisterende gordijnen heb, wordt ik wakker wanneer de zon dat ook doet: Lekker vroeg dus. Dat is heerlijk, want dan kan ik lekker lang van het weekend genieten! Dit heb ik vandaag dan ook ten zeerste gedaan. Om half 9 ben ik vertrokken naar een van de mooiste stranden van Malta: Ghajn Tuffieha Bay. Dit strand dankt zijn naam Tuffieha (toffee) aan de caramel-kleur van het zand. Na een uurtje in de bus was ik er dan eindelijk. Door de vroegte (en de zondag) was het lekker rustig. Wat begon als een rustige wandeling werd al snel een echte hike!

Al snel ontdekte ik in de duinen van de Tuffieha Bay allerlei kleine paadjes (mijn vader en moeder weten hoezeer ik kleine paadjes kan waarderen).

Deze paadjes werden maar steeds smaller en stijler (en de uitzichten mooier en mooier!). Ik krijg de smaak te pakken en ben dan ook niet meer te stoppen: terwijl het liedje “Eye of the tiger” van Foreigner (niet Katy Perry) in mij opdoemt, en mijn oerinstinct weer helemaal opborrelt, voel ik me helemaal in mijn sas. Terwijl ik over de modderige paadjes manoeuvreer, onder luide “oooehs” en “aaahhhs” fantaseer ik over hoe ruig het zou zijn als ik, hier met een go-pro en allerlei hippe hike- attributen (jas en bijpassende schoenen) deze extreem gevaarlijke omstandigheden als een echte extreme sporter kan bemeesteren.

Wanneer ik eindelijk een van de grootste heuvels opgeklauterd ben, en ondertussen al helemaal onder de modder zit, komen er van alle kanten mensen aan gewandeld. Blijkbaar is deze extreem gevaarlijke hike route voor Maltezers een normale plaats om op zondag (in je goeie goed) op het gemak je hond uit te laten. Wanneer ik ineens voorbijgestoken wordt door een vader die aan het wandelen is met zijn tweejarige peuter vraag ik me af of ik me soms in een parallel universum bevind. Ik besef me dat ik maar iets te ver ben gegaan in mijn fantasie, maar ach, voor mij was het een avontuur! Na een paar maanden oefenen galoppeer ik vast ook over de heuvels als een berggeitje.

In totaal heb ik van dit avontuur 237 foto’s gemaakt, maar deze zal ik wat comprimeren voor mijn blogje!

Dat was het weer tot zo ver. Tot snel en een dikke knufffel !